poniedziałek, 30 kwietnia 2012

#76 Odrodzenie Ziemi - recenzja

Tytuł: Odrodzenie Ziemi
Autor: Orson Scott Card
Seria: Powrót do domu (tom 4)
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Rok wydania: 2012
Stron: 304

Moja ocena: 8/10







Orson Scott Card to pisarz, którego nie trzeba przedstawiać fanom fantastyki, a w szczególności science fiction. Autor, którego znamy głównie z kultowej Sagi Endera oraz z Opowieści o Alvinie Stwórcy podjął się napisania kolejnej serii - "Powrót do domu". Przez cztery książki obserwowaliśmy jak mieszkańcy planety Harmonia, z pomocą komputera, Nadduszy, opuszczają swe miasto, Basilicę i wyruszają w podróż, która swój koniec będzie miała na Ziemi. Po czterdziestu milionach lat Opiekun Ziemi jest gotowy przyjąć ludzi z powrotem.

Wybrańcom Nadduszy zostaje wsiąść do statku kosmicznego i obudzić się na orbicie Ziemi. Ale maszyna ma swój plan, z którym nie wszyscy się zgadzają. Zarządza, by nie wszystkie dzieci położyły się spać, a w trakcie podróży rosły, pobierały nauki i w przyszłości stanowiły cenny dodatek do sprzymierzeńców Nafaia. O intrydze jednakże dowiaduje się Elemak, który wpada w furię, zagrażając całej misji. Napięcie między braćmi przesiąka między strony i jest niczym bomba zegarowa, która w każdej minucie może wybuchnąć. Do starych, znanych bohaterów dołączają ich dzieci, których cenne umiejętności pozwolą przetrwać ludzkiej rasie lecącej na spotkanie gatunków żyjących na Ziemi.

Konflikt między Elemakiem a Nafaiem w tym tomie osiąg punkt kulminacyjny. Ich różnice charakterów uwypuklają się, a gniew i zazdrość Elemaka powodują groźne sytuacje nie tylko dla życia pielgrzymów, ale dla powodzenia całego przedsięwzięcia. Każdy z wybranych przez Nadduszę ludzi musi wybrać swoją stronę, a co za tym idzie postawić się jednemu z braci. Card wnikliwie ukazuje nam zmiany osobowości poszczególnych bohaterów, zarówno dzieci, które wraz z wiekiem nabywają mądrości i wiedzy, ale także starych znajomych, którzy przeistaczają się na naszych oczach. Zmiany te są uzasadnione, bardzo wiarygodne i wręcz nieukniknione.

Wraz z przybyciem pielgrzymów na Ziemię, pojawiły się dwa inne społeczeństwa, a nieuchronne zderzenie kulturowe obserwujemy z fascynacją. Zarówno anioły, jak i kopacze, a nade wszystko przybysze z Harmonii to odrębne gatunki, które bardzo się od siebie różnią, lecz wieloletnie wpływy Opiekuna Ziemi i Nadduszy powiązały je ze sobą skomplikowanymi więzami. Poznajemy genezę tych ludów oraz odpowiedź na najbardziej chyba intrygujące pytanie - o to, co dokładnie stało się z ludźmi 40 milionów lat wcześniej.

Orson Scott Card niezaprzeczalnie jest mistrzem pióra. Książkę czyta się szybko, a bardzo plastyczne opisy pomagają wyobrazić sobie w jakich warunkach ludzie wypracowuję trudną do utrzymania równowagę społeczną. Autor umiejętnie prowadzi nas przez zagmatwane stosunki międzyludzkie w rozrastającym się obozie przybyszów z Harmonii. Chociaż czasami niektóre imiona i ich zdrobnienia mogą wywołać konsternację, na pomoc przyjdzie nam ściąga z relacji rodzinnych zamieszczona na początku książki.

"Odrodzenie Ziemi" to powieść, w której fantasy przeplata się z fantastyką naukową, magia z technologią, ale to na obrazie przemian społeczeństw i jednostek skupia się Card. Przedostatni już tom serii "Powrót do domu" jest bodaj najlepszym i najciekawszym ze wszystkich. Teraz pozostaje nam czekać na nigdy dotąd nie wydaną w Polsce ostatnią część cyklu, której treść stanowi wielką zagadkę.

Jedno jest jednak pewne - Ziemianie wrócili do domu.

Za książkę dziękuję wydawnictwu Prószyński i S-ka

sobota, 28 kwietnia 2012

#75 Książki, na które czekam w maju

Tytuł: Zaginione wrota
Autor: Orson Scott Card
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Stron: 448

Data wydania: 15 maja 2012

Dan North wychowuje się w wielkim starym domu zamieszkałym przez tuziny kuzynów, ciotek i wujków, nad którymi władzę sprawuje jego ojciec. Gniazdo rodzinne Northów znajduje się na odludziu w górach zachodniej Wirginii, daleko od miasta, daleko od szkół, daleko od innych ludzi. Mieści się w nim sekretna biblioteka, a w niej książki napisane w tajemniczym języku – od chłopca i jego kuzynów oczekuje się, by biegle go opanowali. Danny od małego dostrzega, że nie jest taki jak reszta jego rodziny. W czasie gdy kuzyni uczą się powoływać do życia leśne duszki, golemy, trolle, wilkołaki, i inne podobne cuda, Danny martwi się, że sam nigdy nie odkryje w sobie żadnego talentu… Rodzina Northów to klan magów przebywający na wygnaniu w naszym świecie. Żyją oni w stanie kruchego rozejmu z innymi klanami, do czasu gdy narodziny Dana rozniecają na nowo płomień wojny. Danny jest bowiem pierwszym od tysiąca lat magiem wrót, które bronią rodzinie Northów i jej wrogom dostępu do wspólnej ojczyzny, świata Westil. Niestety chłopiec nie zdaje sobie sprawy z wielu spraw. A to może doprowadzić Northów do katastrofy…

Bardzo intryguje mnie ten tytuł. Brzmi trochę jak połączenie serii "Powrót do  domu" i "Tropiciela". Na pewno będzie to ciekawa lektura :)


Tytuł: Silentium Universi
Autor: Dariusz Domagalski
Wydawnictwo: Fabryka Słów
Stron: 360


Data wydania: 27 kwietnia 2012

Na tle ogromu Wszechświata jesteśmy tylko nieistotnym pyłkiem. Cała nasza historia, największe wynalazki, krwawe wojny, burzliwe rewolucje zamknięte w mikroskopijnej cząstce kosmosu. Oto planeta, którą przez tysiąclecia czyniliśmy sobie podległą. Rok 2055. Nadszedł czas by poszukać sobie nowego domu. Ziemia jest już kompletnie wyjałowionym globem. Przeklęty straszliwym proroctwem, skazany tajemniczym komunikatem łamiącym zasady przyczynowo-skutkowe, statek „Marek Aureliusz” mknie przez kosmiczną pustkę. Daleko za pas Kuipera i obłok Oorta. Ostatnia nadzieja ludzkości. Największy, najbardziej zuchwały krok. Być może w śmiertelną przepaść. W ciszy kosmosu pytania o prawa rządzące Wszechświatem, Boga, sens i cel istnienia brzmią głośno. Zbyt głośno. Ktoś może je usłyszeć. Ktoś kto zna odpowiedzi...

Wiem, że książka już wyszła, ale ja ją dorwę dopiero w maju. Bardzo chcę, w końcu s-f pełną gębą :)

Tytuł: Gone: Zniknęli. Faza piąta: ciemność
Autor: Michael Grant
Wydawnictwo: Jaguar
Stron: ?

Data wydania: 30 maja 2012

Perdido Beach, Kalifornia. Zawieszenie broni. Pokój w ETAPie jest kruchy jak szkło.
Caine rządzi w swojej domenie żelazną ręką. Sam nie może zaznać spokoju. Ustanowili nowe prawa, przetrwali głód, plagę kłamstw, wreszcie zarazę… Ale teraz bariera staje się czarna. ETAP ogarnia nieprzenikniona ciemność.
Ale mrok nie jest jedynym zagrożeniem. Giną zwierzęta i ludzie. Nieznana dotąd moc wywraca ich ciała na drugą stronę.
Im głębsze cienie, tym bardziej Ciemność rośnie w siłę. Ze swego leża w głębi ziemi gaiaphage sięga po to, czego najbardziej pragnie. Po ludzkie ciało, w którym mogłoby się odrodzić.

Przedostatni tom młodzieżowej serii, która łączy horror ze sci-fi. Poprzednie części raz były lepsze, raz gorsze, ale powoli zbliżamy się już do końca, a napięcie rośnie :)


A wy czekacie na którąś z tych książek?

niedziela, 22 kwietnia 2012

#74 Księżyc prawdopodobieństwa - recenzja

Tytuł: Księżyc prawdopodobieństwa
Autor: Nancy Kress
Seria: Prawdopodobieństwo (tom 1)
Wydawnictwo: Almaz
Rok wydania: 2012
Stron: 276

Moja ocena: 8/10









Trylogia „Prawdopodobieństwo” Nancy Kress, którą rozpoczyna „Księżyc prawdopodobieństwa” to seria autorstwa jednej z najciekawszych pisarek science-fiction. Wydawnictwo Almaz jako pierwsze w Polsce podjęło się publikacji cyklu, którego trzeci tom został nagrodzony prestiżową Nagrodą Campbella. Już samo to świadczy na korzyść autorki, ale czy książka faktycznie przypadnie do gustu przeciętnym czytelnikom?

Widząc okładkę pozycji i słysząc jej tytuł, zawierający termin matematyczny można by pomyśleć, że to kolejne hard science fiction skierowane do wąskiej grupy odbiorów, którzy zdzierżą naukowy język. Nic bardziej mylnego. Chociaż terminologia związana z fizyką i biologią pojawia się tu dość często wytłumaczona jest tak dobrze, że nawet ci, którzy nie obcują na co dzień z tym typem literatury, szybko pojmą prawa funkcjonowania Świata.  Bo właśnie na Świecie dzieje się akcja książki. Jest to jedna z odległych planet, które niegdyś zostały zaludnione przodkami ludzi i ewoluowały w trudnym do przewidzenia kierunku. Ziemianie, wykorzystując starożytne, stworzone przez nieznaną rasę, tunele czasoprzestrzenne odkrywają kolejne to planety, powoli zaludniając Wszechświat. Ta ekspansja byłaby sukcesem, gdyby nie Fallerowie – jedyni Obcy, którzy zdają się nie posiadać wspólnych z ludźmi korzeni. Chcą oni ludzkość po prostu zniszczyć z powodów, których nie znamy.

I tak, Ziemianie podbijają kawałek kosmosu, który następnie Fallerowie im wydzierają. W tej, zdaje się, niekończącej się potyczce przeważyć szalę na rzecz naszej rasy może artefakt, który jest księżycem planety Świat. Pod pozorem misji poznawczej w długą podróż wybiera się grupa naukowców oraz paru wtajemniczonych wojskowych. Nancy Kress skupia się głównie na opisie cywilizacji zamieszkującej glob, od czasu do czasu poświęcając rozdziały zaintrygowanym żołnierzom, próbującym odkryć, w jaki sposób można wykorzystać satelitę. Ten podział zostaje zakłócony pod koniec książki, kiedy napięcie niewyobrażalnie rośnie, ale zacznijmy od początku.

Światanie to społeczeństwo bardzo zbliżone do ludzi pod względem wyglądu, a jednocześnie tak różne w zachowaniu. Zacofani, będąc wciąż w erze preindustrialnej, nie czują potrzeby wynalazczości. Zachodzi wśród nich zjawisko „dzielonej rzeczywistości”, które to zabrania podważać ogólnie znane fakty. Dlatego nie ma wśród nich wielu morderców, czy innowatorów, a ci, którzy targną się na czyjeś życie zostają wykluczeni i stają się „nierzeczywiści”. Każde naruszenie mechanizmu powoduje niepowstrzymany ból głowy. Tutaj ponownie pisarka opowiada historię z dwóch perspektyw – Enly, rodowitej Światanki, która jako pokutę za zabójstwo ma szpiegować Ziemian i stwierdzić, czy ci są „rzeczywiści” – oraz samych naukowców zafascynowanych naturą „dzielonej rzeczywistości”. 

O egzotyce Świata świadczą jego mieszkańcy. Poza nimi, przypomina on niemal do złudzenia Ziemię, ze swoimi górami, lasami i oceanami. Wszyscy poruszają się na rowerach, informacje przekazują ustnie lub za pomocą semaforów, a nade wszystko fascynują ich kwiaty. Brak większych różnic w wyglądzie (poza owłosieniem na głowie), a także w geologii planety zdaje się być mało prawdopodobny. Aczkolwiek „wyższa siła”, która niegdyś zasiała ziarno ludzkości w kosmosie nadal tam jest i niewykluczone, że w kolejnych tomach dostaniemy więcej informacji na ten temat. Jednocześnie zjawisko „dzielonej rzeczywistości” jest bardzo intrygujące, a wyjaśnienie, które serwuje nam Nancy Kress możliwe. 

Zderzenie dwóch obcych kultur i ras owocuje w nieporozumienia, które zaważą nawet na ich życiu, więc nie sposób nie wspomnieć o bohaterach powieści. Ze strony Światan mamy Enlę, która zdecydowanie wyróżnia się na tle pobratymców. Czytelnik od razu czuje do niej sympatię, gdy odrzucona przez społeczeństwo musi stawiać czoła codziennym bólom głowy. Ekipa naukowców składa się z czterech osób: biolożki Anny Sikorskiej, ksenobiologa Ahmeda Bazargana, kosmoantropologa Davida Allena i geologa Dietera Grubera. Nawzajem będą poznawać swoje zwyczaje i języki. Jedna rasa bada drugą, jednakże, choć mieszkańcy Świata są tak dobrzy, nie zawahają się zabić Ziemian, gdy ci okażą się nie zdolni do dzielenia z nimi rzeczywistości. Z orbity nad wszystkim czuwa Syree Johnson, której głównym celem jest poznanie możliwości tajemniczego artefaktu. Ten cel przewyższa nawet troskę o zdrowie ziemskich naukowców, co może mieć nieprzewidziane konsekwencje.

Powieść Nancy Kress to głównie studium zderzenia dwóch społeczeństw wraz ze wszystkimi tego skutkami. Nie zabrakło tu również elementów space opery, chociaż bez epickich bitew. Akcja szybko mknie do przodu, ale ani bohaterowie, ani aspekty naukowe nie zostały potraktowane po macoszemu. To przede wszystkim książka dla miłośników science-fiction, spodoba się zarówno fanom prozy Arthura C. Clarke’a, jak i Stanisława Lema. Ja po kolejne części z pewnością sięgnę, gdyż (Wszech)Świat wymyślony przez autorkę daje do myślenia, a zarazem zapewnia niebanalną rozrywkę.

 Za książkę serdecznie dziękuję wydawnictwu Almaz


sobota, 14 kwietnia 2012

#73 Stosik rocznicowy + konkurs

Niedawno wypadła pierwsza rocznica mojego bloga. Niestety nie mam obecnie żadnych książek, które mogłabym zaoferować jako nagrody w konkusie, dlatego w zamian zaprezentuję stosik, w większości składający się z egzemplarzy recenzenckich i wygranych. 


Leżące od góry:
1. Conor Kostick, "Epic" - zakup na allegro, recenzja wkrótce
2. Siergiej Łukjanienko, "Nocny patrol" - pobrana na fincie
3. Dawid Kain, "Punkt wyjścia" - wygrana w konkursowie u Sil
4. Karen Traviss, "Gears of War. Ostatni z Jacinto" - wygrana na blogu Gry Fabularne
5. David Louis Edelman, "Infoszok" - wygrana w konkursie na fabryka.pl
6. Marcin Mortka, "Miasteczko Nonstead" - wygrana w konkursie Paradoksu
7. Janet Evanovich, "Jak upolować faceta po pierwsze dla pieniędzy" - wygrana na facebooku
8. Nowa Fantastyka 04/2012 - do recenzji od Prószyński i S-ka

Stojące od lewej:
9. Nancy Kress, "Księżyc prawdopodobieństwa" - do recenzji od wydawnictwa Almaz
10. Orson Scott Card, "Odrodzenie Ziemi" - do recenzji od Prószyński i S-ka
11. Anne Holt & Even Holt, "Arytmia" - do recenzji od kobieta20.pl, recenzja wkrótce

W sumie, ten stosik sponsoruje głównie Fabryka Słów, nawet o tym nie wiedząc ;P Nie wiem, kiedy pojawi się następny, więc napawam się tym co mam i staram się czytać, nadrabiając zaległości. Ze względu na brak weny mam problemy z pisaniem recenzji... A brak czasu zawdzięczam Politechnice Wrocławskiej i cudownemu tokowi nauczania :P 

Ciekawią was któreś z tych książek?

-----
Na zaprzyjaźnionym portalu, którego jestem redaktorem, a który dzisiaj obchodzi 9-te urodziny pojawił się konkurs, a w nim do wygrania atrakcyjne nagrody w postaci pakietów gier komputerowych. Polecam zajrzeć, bo zadanie do wykonania jest banalne i wymaga jedynie odrobiny kreatywności :): konkurs strefyRPG

czwartek, 12 kwietnia 2012

#72 Nowa Fantastyka 04/2012 - omówienie

Kolejny miesiąc, kolejne wydanie miesięcznika Nowa Fantastyka. Tym razem już pierwszy rzut okiem na okładkę zdradza, czym w tym miesiącu żyją fantaści - drugim sezonem serialowej ekranizacji "Gry o tron" George'a R. R. Martina. To jednak nie wszystkie atrakcje, ale zacznijmy od początku... 

Wstępniak Jakuba Winiarskiego "Zrzutka na Olgę Tokarczuk" to tekst dla mnie niezrozumiały i nie do końca na miejscu. Nie wprowadza właściwie w numer, o wiele lepiej robią to zapowiedzi autorstwa Jerzego Rzymowskiego. Pierwszym felietonem, na który się natkniemy jest tekst Jakuba Ćwieka "Dzieci gorszego popu" odważnie opowiadający o związkach Biblii z popkulturą. Michael J. Sullivan jak zwykle służy dobrymi radami dla początkujących pisarzy, tym razem w kwestii motywacji postaci, które to powinny napędzać historię. Jak co miesiąc nie zabrakło również tekstów Rafała Kosika i Petera Wattsa. Ten pierwszy w felietonie "Celowe postarzanie idei" skupia się na jakże życiowej kwestii postarzania produktów, która choć kontrowersyjna, wydaje się być niezbędna do rozwoju gospodarki i świata. Amerykanin przedstawia nam drugą część rozważań o naukowcach-autorach science-fiction. Wnioski, do których dochodzi są niepokojące - czyżby naukowcy nie umieli napisać pasjonującej historii?

Artykuły w tym numerze to pełen przegląd przez fantastykę i każdy powinien znaleźć chociaż jeden interesujący go tekst. Fanów "Gry o tron" na pewno zainteresuje temat z okładki - "Starcie królów" autorstwa Jerzego Rzymowskiego. Idealnie wprowadza w drugi sezon serialu, prezentując fabułę, aktorów i sylwetki bohaterów. Dziesiątego kwietnia polską premierę miała ostatnia książka Terry'ego Pratchetta "Niuch". Fanów angielskiego pisarza zaciekawi wywiad z nim, przeprowadzony przez innego autora, Neila Gaimana. O samej pozycji nie przeczytamy wiele, ale za to odpowiedzi Terry'ego na temat straży, Świata Dysku w ogóle i postaci to rarytas dla wielbicieli uniwersum. Czytelnicy science fiction również nie powinni czuć się poszkodowani. W artykule "Samotność wielokomórkowa" Wawrzyniec Podrzucki snuje przypuszczenia na temat występowania inteligentnego życia w kosmosie. Jeśli jesteście fanami seriali to na pewno mieliście kiedyś do czynienia z anulowaniem waszego ulubionego - czy to Jerycho, czy FlashForward, czy zupełnie innego tytułu. Niemniej, dla stacji liczą się wyniki, a jeśli te są słabe, program jest do odstrzału. Jednakże Marek Grzywacz w tekście "Fani na ratunek" udowadnia nam, jak wielka może być miłość do serialu i jak kreatywni mogą być ludzie, gdy wisi nad nimi widmo jego usunięcia. Ostatni artykuł Artura Szrejtera "Niebezpieczne zabawy z Lokim" to przegląd literatury i filmów w poszukiwaniu inspiracji tą nieobliczalną postacią, która wywodzi się ze starożytnych mitów - nie zabraknie "Kłamcy" i "Avengersów".

Nadszedł czas na sedno numeru, którym są opowiadania. Wiele znanych nazwisk (Ćwiek, McDonald, Wojnarowski) zapowiada ciekawą lekturę. W istocie jednak opowiadania te przypadną do gustu jedynie wąskim grupom czytelników. Z jednej strony bardzo współczesna sceneria, rockowy koncert, "dupa od cycków", a z drugiej demony, Biblia i Bóg - "Świadectwo (live)" Jakuba Ćwieka to odważny tekst z wulgarnym językiem i przesłaniem, które do mnie nie trafiło. O wiele lepiej spisał się Bartosz Działoszyński w "Strzelcu". Opowiadanie podzielone zostało na części, z których każda stanowi pewien etap w strzale z łuku. Czyta się je dobrze, chociaż fabuła i, w szczególności, zakończenie są nieco abstrakcyjne. Ewelina Kozak i jej "Ogień i lód" to odkrycie ze strony miesięcznika. Odkrycie naprawdę ciekawe, chociaż pomysł nieco wtórny, ale czyta się bardzo dobrze. Oby tak dalej, trzymam kciuki za tą panią i myślę, że jeszcze się z nią spotkamy. Ostatni prozę polską reprezentuje Zbigniew Wojnarowski. Jego "Romantyczność" to najdłuższy tekst w numerze i najbardziej dla mnie nieprzystępny. Rosjanie i zombiaki? Nigdy nie przepadałam za fantastyką historyczną, a tutaj język i styl autora całkowicie mnie odstraszyły.

Proza zagraniczna jak zwykle przedstawia się o wiele lepiej niż polska. Ken Liu to amerykański pisarz, w którego opowiadaniu "Zapisane w węzłach" następuje zderzenie współczesności ze starożytnością. Autor porusza tematy trudne, ale ostatnio na topie - własności intelektualnej i genetyki. Ta smutna historia to przykład na to, jak wielkie, cywilizowane kraje wykorzystują te mniejsze i słabsze. Yoon Ha Lee również jest Amerykanką, która w swoim tekście "Kwiat, Litość, Igła, Łańcuch" wprowadza nas w świat, nad którym władzę mają cztery pistolety i ich posiadacze. Klimat przypomina trochę ten znany fanom japońskiego rysownictwa z mangi i anime "Hellsing". Nieco zaplątane, ale ciekawe, tylko szkoda, że tak krótkie. Ian McDonald "Pierścień Verthandiego" to przykład starej dobrej space opery z naukowym słownictwem i epickim polotem. "Iskry wzlatywały ku górze" Lisy Morton to drugi tekst, w którym występują zombie, ale podany w o wiele przystępniejszej formie. Autorka nie boi się zadawać trudnych pytań i korzysta z okazji, by przedstawić nam swoje poglądy.

Jak co miesiąc, nie zabrakło wielu recenzji książek, filmów, komiksów i seriali, a także atrakcyjnych konkursów. Numer uważam za bardzo udany. Chociaż polskie opowiadania nieco mnie rozczarowały, zagraniczne teksty zostały wybrane bardzo dokładnie i choćby dla nich naprawdę warto Nową Fantastykę kupić.

Za miesięcznik dziękuję wydawnictwu Prószyński i S-ka

sobota, 7 kwietnia 2012

#71 Wielkanocne życzenia i zmiany :)

Wiosna, Wielkanoc - czas na zmiany. Ale takie maleńkie, bo nie widzę potrzeby większych :) Od pewnego czasu szukałam odpowiedniego tła na bloga - trochę jaśniejszego, ale nadal powiązanego z kosmosem. I oto jest - idealny, klimatyczny kosmiczny krajobraz. Najlepiej wygląda w wysokich rozdzielczościach, wtedy można podziwiać planety po lewej i prawej jego stronie.

Podoba Wam się? Napiszcie w komentarzach co o nim myślicie :)

Z okazji świąt Wielkie Nocy życzę Wam wszystkiego dobrego! Oby te święta upłynęły w miłej atmosferze, w rodzinnym klimacie, a wszystkie te jajka i inne potrawy smakowały wyśmienicie i, dla odmiany, nie poszły w brzuch, pupę i uda :P I - przede wszystkim - żeby było duużo czasu na czytanie książek!

A niedługo na blogu: stosik, omówienie Nowej Fantastyki 04/2012 i recenzje ;)

poniedziałek, 2 kwietnia 2012

#70 Wichry archipelagu - recenzja

Tytuł: Wichry archipelagu
Autor: Bradley P. Beaulieu
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Rok wydania: 2011
Stron: 640

Moja ocena: 4/10










"Wichry archipelagu" to kolejna pozycja z serii Nowej Fantastyki "(Prawdopodobnie) najlepsze książki na świecie". Nazwa serii już w wielu przypadkach okazała się być bardzo na wyrost. Ciekawi, jak jest w wypadku debiutanckiej książki Bradleya Beaulieu?

Wyspy archipelagu zamieszkują konkurujące ze sobą księstwa. Jednakże w obliczu zarazy i zagrożenia ze strony mistycznych duchów, rządzący muszą ze sobą współpracować, aby nie wyginąć. Książę Nikandr Kałakow ma ożenić się z przedstawicielką rodu Wostromów, Atianą. Tak zarządziły matry, potężne kobiety, które wchodzą w eter i pilnują pokoju. Oczywiście nikt nie byłby zadowolony z małżeństwa nie z miłości a z rozsądku, tak samo ci dwoje - chociaż idą w tym samym kierunku, ich oczy skupiają się na innych sprawach. Nie jest to jednakże historia miłosna, a już na pewno nie taka, która kończy się happy endem. Wyniszczenie, tajemnicza choroba, na którą zapadają mieszkańcy wysp zdaje się być powiązana z tajemniczym chłopcem, którego chronią Aramani, rdzenny lud tamtych ziem.

Z jednej strony walki o władzę między księstwami, z drugiej z potężnymi duchami żywiołów i radykalnym odłamem Aramanów, a obok tego romanse i intrygi - wszystko to wydawałoby się składać na idealną powieść fantasy, która zachwyciłaby czytelników swoją oryginalnością i bezustanną akcją. Jednakże wady w tym wypadku przewyższają zalety, a obiecująca fabuła nie jest w stanie zmusić nas do przymknięcia na nie oka.

Teoretycznie w książce dzieje się dużo. Niektórzy mogliby powiedzieć, że akcja nie zwalnia tempa ani na chwilę, jednakże nie potrafiłam wciągnąć się w tę historię. Z każdą kartą wzbudzała we mnie frustrację. Największy wpływ na moje odczucia miały nazwy własne, do których nie mogłam przywyknąć. Rosyjsko brzmiące nazwiska i imiona zupełnie nie pasowały mi do stworzonego przez autora klimatu. Postaci ciężko rozróżnić, szczególnie na początku, ich imiona się mylą, a skomplikowane koneksje rodzinno-narodowościowe przyprawiają o ból głowy.

Także sposobowi pisania autora mam wiele do zarzucenia, chociaż świat, który nam przedstawił jest skomplikowany, zawiły i na swój sposób piękny. Niezliczone możliwości eteru, latające żaglowce i całkiem ciekawe przedstawienie konfliktu rdzennych mieszkańców z tymi sprawującymi władzę ma w sobie coś oryginalnego i byłoby naprawdę ciekawe, gdyby nie nieudolność autora do stworzenia opisów świata. Często nie potrafił jasno opisać otoczenia, przez co w mojej wyobraźni bohaterowie w pewien sposób dryfowali przez przestrzeń pozbawioną żadnych szczegółów. Także najciekawszy element, jakim były statki latające w chmurach został potraktowany po macoszemu. Równie dobrze mogłyby pływać po wodzie, a ich potencjał został zupełnie niewykorzystany.

Komuś, dla kogo nazwy własne nie będą irytujące, książka mogłaby się spodobać. Główni bohaterowie wykreowani zostali dokładnie i ciężko się z nimi rozstać. Perypetie poszczególnych postaci, ale także i całych grup społecznych śledzimy z zapartym tchem, czekając na kolejny zwrot akcji. Tajemnice, które autor zawiązuje, są intrygujące, a ich rozwiązanie zapewne nastąpi w kolejnych tomach, bo "Wichry archipelagu" to pierwsza część serii "Ballada o Anusce". Ja jednak je sobie daruję, a Wam polecam tę powieść, jeśli wyżej wymienione przeze mnie wady nie będą wam przeszkadzać.

Za książkę do recenzji dziękuję serwisowi StrefaRPG.pl