Tytuł: Tron Półksiężyca
Autor: Saladin Ahmed
Seria: Królestwo Półksiężyca (#1)
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Rok wydania: 2012
Stron: 360
Moja ocena: 6/10
Opowieści o Sindbadzie Żeglarzu,
Alladynie i Ali Babie od zawsze oczarowywały nas swoją egzotyką. Co,
gdyby połączyć dżiny, kalifów, derwiszów z magią, „alkemią” i ghulami w książce fantasy? Taką próbę podjął Saladin Ahmed w swojej debiutanckiej powieści, „Tron półksiężyca”, rozpoczynającej serię „Księstwa półksiężyca”. Czy wydawnictwo nie
postąpiło zbyt pochopnie, wydając pierwszy tom kolejnej serii, która
stanowi tak naprawdę wielką niewiadomą?
Doktor Adulla Machslud para się nie leczeniem żyjących, a… ich zabijaniem. Specjalizuje się w eksterminacji różnego typu ghuli, czyli stworów powołanych do życia z różnych elementów natury. Ta profesja, którą zajmował się już od dziesięcioleci, zaczyna go męczyć. Coraz chętniej rozważa myśli o przejściu na emeryturę, gdy przeszkadza mu w nich donos o zabójstwie rodziny pewnego chłopca. Wraz ze swoim asystentem derwiszem Rasidem, parą przyjaciół – alkemiczką i magiem, a także opętaną żądzą zemsty na potworach, Zamią, dzikuską potrafiącą przemieniać się w lwicę, powoli odkrywa, że ten, kto stworzył ghule, ma plan o wiele bardziej złowieszczy i morderczy.
Saladin Ahmed jest
mistrzem w snuciu opowieści, a najlepiej wychodzi mu kreacja postaci.
Jego bohaterowie wręcz powstają do życia i żaden z nich nie jest albo
dobry, albo zły. Autor specjalnie stawia ich w sytuacjach, w których
muszą przeciwstawić się swoim życiowym ideałom – skłamać lub przymknąć
oko na czyny innych. Do tego celu używa Księcia Sokołów – niemal Robin
Hooda, złodzieja i wywrotowca, który wymierza sprawiedliwość na swój
własny sposób, zazwyczaj równie brutalny jak krzywda popełniana przez
tych, których karze. Każdy z naszych bohaterów w trakcie powieści
przeżywa przemianę, mniej czy bardziej znaczącą. Największą przechodzi
derwisz, święty mąż, który oddany całkowitej prawdzie i czystości,
przywiązany do swojego miecza, na końcu jest zmuszony przemyśleć i
dostosować swoje postępowanie do realiów otaczającego go świata.
Na nieco ponad 300 stronach pisarzowi udało się scharakteryzować bohaterów tak dobrze, że błyskawicznie możemy się do nich przywiązać, a to, co ich spotyka, wywołuje w nas rzeczywiste emocje. Niestety, stało się to kosztem czegoś – kreacji świata przedstawionego i fabuły. Ta ostatnia opiera się na prostym schemacie walki dobra ze złem. Raz na jakiś czas dostajemy rozdział z perspektywy „zła”, co pozwala nam jeszcze bardziej kibicować wygranej bohaterów. To, w jaki sposób i czy w ogóle do niej dojdzie, opisane zostało ciekawie i nieprzewidywalnie.
Miasto Damshawaat, w którym dzieje się akcja, autor przedstawia dość pobieżnie. Chociaż zwiedzamy jego niektóre dzielnice, ciągle zostają ciemne obszary, o których nawet nie wspomina. Także to, co jest poza miastem, mianowicie Królestwa Półksiężyca, stanowią zagadkę. Z pewnością więcej dowiemy się o nich w dwóch kolejnych częściach serii, jeśli w ogóle zostaną wydane w Polsce. Niestety, na pewno jeszcze trochę na nie poczekamy, bo nie zostały one jeszcze opublikowane za granicą.
„Tron półksiężyca” to idealna powieść dla spragnionych fantasy – dostaną oni żywe, niejednoznaczne postacie, ciekawą fabułę i tę odrobinę magii, a także alkemii i ghuli. Seria posiada potencjał na ożywienie klasyki gatunku, a jednocześnie zabranie nas w podróż do krainy Baśni Tysiąca i Jednej Nocy.
Doktor Adulla Machslud para się nie leczeniem żyjących, a… ich zabijaniem. Specjalizuje się w eksterminacji różnego typu ghuli, czyli stworów powołanych do życia z różnych elementów natury. Ta profesja, którą zajmował się już od dziesięcioleci, zaczyna go męczyć. Coraz chętniej rozważa myśli o przejściu na emeryturę, gdy przeszkadza mu w nich donos o zabójstwie rodziny pewnego chłopca. Wraz ze swoim asystentem derwiszem Rasidem, parą przyjaciół – alkemiczką i magiem, a także opętaną żądzą zemsty na potworach, Zamią, dzikuską potrafiącą przemieniać się w lwicę, powoli odkrywa, że ten, kto stworzył ghule, ma plan o wiele bardziej złowieszczy i morderczy.
Saladin Ahmed jest
mistrzem w snuciu opowieści, a najlepiej wychodzi mu kreacja postaci.
Jego bohaterowie wręcz powstają do życia i żaden z nich nie jest albo
dobry, albo zły. Autor specjalnie stawia ich w sytuacjach, w których
muszą przeciwstawić się swoim życiowym ideałom – skłamać lub przymknąć
oko na czyny innych. Do tego celu używa Księcia Sokołów – niemal Robin
Hooda, złodzieja i wywrotowca, który wymierza sprawiedliwość na swój
własny sposób, zazwyczaj równie brutalny jak krzywda popełniana przez
tych, których karze. Każdy z naszych bohaterów w trakcie powieści
przeżywa przemianę, mniej czy bardziej znaczącą. Największą przechodzi
derwisz, święty mąż, który oddany całkowitej prawdzie i czystości,
przywiązany do swojego miecza, na końcu jest zmuszony przemyśleć i
dostosować swoje postępowanie do realiów otaczającego go świata.Na nieco ponad 300 stronach pisarzowi udało się scharakteryzować bohaterów tak dobrze, że błyskawicznie możemy się do nich przywiązać, a to, co ich spotyka, wywołuje w nas rzeczywiste emocje. Niestety, stało się to kosztem czegoś – kreacji świata przedstawionego i fabuły. Ta ostatnia opiera się na prostym schemacie walki dobra ze złem. Raz na jakiś czas dostajemy rozdział z perspektywy „zła”, co pozwala nam jeszcze bardziej kibicować wygranej bohaterów. To, w jaki sposób i czy w ogóle do niej dojdzie, opisane zostało ciekawie i nieprzewidywalnie.
Miasto Damshawaat, w którym dzieje się akcja, autor przedstawia dość pobieżnie. Chociaż zwiedzamy jego niektóre dzielnice, ciągle zostają ciemne obszary, o których nawet nie wspomina. Także to, co jest poza miastem, mianowicie Królestwa Półksiężyca, stanowią zagadkę. Z pewnością więcej dowiemy się o nich w dwóch kolejnych częściach serii, jeśli w ogóle zostaną wydane w Polsce. Niestety, na pewno jeszcze trochę na nie poczekamy, bo nie zostały one jeszcze opublikowane za granicą.
„Tron półksiężyca” to idealna powieść dla spragnionych fantasy – dostaną oni żywe, niejednoznaczne postacie, ciekawą fabułę i tę odrobinę magii, a także alkemii i ghuli. Seria posiada potencjał na ożywienie klasyki gatunku, a jednocześnie zabranie nas w podróż do krainy Baśni Tysiąca i Jednej Nocy.
Książka została przekazana od serwisu kobieta20.pl za co serdecznie dziękuję.
Link do recenzji w serwisie: Baśnie tysiąca i jednego ghula
Wiem, komu mogłabym polecić tę książkę:)
OdpowiedzUsuńCieszę się, mam nadzieję, że się spodoba :)
UsuńCzytałam do tej pory same negatywne opinie o tej książce, Twoja jest pierwsza pozytywną ale z tego co zauważyłam mamy podobne odczucia więc jest najbardziej znaczącą dla mnie oceną :)
OdpowiedzUsuńPozdrawiam
Bo to taki średniak, ale na plus - postacie są naprawdę dobre, a pozostałe aspekty zapewne zostaną rozwinięte w kolejnych tomach :) Pozdrawiam!
UsuńCzytałam. Ma kilka minusów, ale mimo wszystko mianuję ją, jako całkiem przyjemną lekturę ;)
OdpowiedzUsuńDokładnie, a te minusy pewnie zostaną poprawione w kolejnych częściach serii :)
UsuńMój bratanek ostatnio się mnie pytał, czy polecę mu jakąś ciekawą książkę fantasty. Wtedy nie miałam żadnej na myśli, ale teraz powiem mu, aby przeczytał „Tron półksiężyca”.
OdpowiedzUsuńJestem za, mam nadzieję, że mu się spodoba :)
UsuńMyślę, że książka mogłaby mi się spodobać :) Lubię jak bohaterowie są bardzo dobrze wykreowani :)
OdpowiedzUsuńPozdrawiam noworocznie!
Bardzo przyjemny średniak, który może rozwinąć się w coś lepszego. Tak sobie patrzę na te dwie okładki i z przykrością stwierdzam, że polska to zwyczajny rzyg. :/
OdpowiedzUsuńRaczej się nie skuszę. Co prawda połączenie fantastyki z elementami kultury/mitologii arabskiej wydaje się ciekawe i innowacyjne, ale skoro wyszedł z tego przeciętniak, to poczekam, aż ktoś stworzy coś lepszego w tym nurcie. Szkoda, że świat przedstawiony i fabuła zostały zaniedbane, bo ghule i dżinny brzmiały zachęcająco.
OdpowiedzUsuńPo Twojej recenzji jeszcze bardziej jestem ciekawa tej książki :D
OdpowiedzUsuńCo prawda nie jest to mój must have, ale myślę, że sama ksiązka, nawet jeśli nie powala na kolana, musi być oryginalna na tyle, by przyciągnąć niejednego czytelnika ;)
OdpowiedzUsuń